آﺩمهاﯼ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ.نمیدﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﮐﯽ ﻭﻟﯽ ﻗﻄﻌا ﺑﻪ ﻗﺪﻣﺖ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺣﺲ ﺗﻤﻠﮑﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ.ﻋﺎﺷﻖ میشوﯾﻢ ﻭ ﺩﻝ میبندﯾﻢ،ﺑﻌﺪﻫﻤﻪ ﯼ ﺗﻼﺵﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ میبرﯾﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ"ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ"ﮐﻨﯿﻢ.ﺑﻌﺪﻓﺎﺗﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ میباﻟﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﯾﻢ.ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﯼ ﺣﺮﯾﻢ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ،ﺗﻨﮕﺘﺮ ﻭﺗﻨﮕﺘﺮ میکنیم.ﭼﺮﺍ؟ﭼﻮﻥ میترﺳﯿﻢ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﯿﻢ.ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺳﻠﺐ میکنیم.ﮐﻢ ﮐﻢ میفهمیم ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ،ﻧﻪ ﺧﻮﺩﺵ،ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﮐﻤﺎﻝ،ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ،ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ضعفها ﻭ ﮐﺎﺳﺘﯽ ﻫﺎﯾﺶ.ﺑﻌﺪ ﺗﻼﺵ میکنیم ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﻫﯿﻢ.ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ میگیرﯾﻢ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ میکنیم ﺑﻪ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪﻥ ﺍﻭ،ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻭﺍﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺰﺍﺟﻤﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﯽﺁﯾﺪ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﯿﻢ ﻭ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻤﺎﻥ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﻦ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺭﺩ.ﺻﺪﻣﻪ میزند ﺑﻪ ﺍﻭﯾﯽ ﮐﻪﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯾﻢ.ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ میزﻧﯿﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺣﺘﺮ ﻭ ﺁﺯﺭﺩﻩﺗﺮ میکنیم.ﺩﻭﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﺵ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺑﺎﺩ،ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺻﻔﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﻨﻔﯽ ﺍﺳﺖ،ﺍﺯ ﺷﺮﯾﮑﺖ ﺑﮕﯿﺮﯼ،ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺷﺎﻟﻮﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮑﺎﺭﯼ میکنی ﻭﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺁﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.ﭼﻮﻥ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺧﺼﻠﺖ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪﺷﺨﺼﯿﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ" ﺁﻥِ"ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﯽگیریم.ﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﯾﺎﺩ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺭﺯﯾﻢ.ﮐﻪ ﺑﻪﺗﻤﻠﮏ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﺗﻤﻠﮏ ﻧﺮﻭﯾﻢ.ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ."ﺗﻮ ﻣﺎﻝ ﻣﻨﯽ"ﺍﺯﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ میبرﯾﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺩﺍﺭﺩ.ﻭﻗﺘﯽ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ،ﺁﻥ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺷﯿﺊ ﺗﻘﻠﯿﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯾﻢ.ﺣﺎﻻ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻪ ﺷﯿﺌﯽ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﺍﯾﻦ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ میکنید ﺟﺎﯾﺶ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎشد.ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﻭﺩ،میرﻭﺩ.ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ نمیتوﺍﻧﯿﻢ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﻦ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﺍﺩ.ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﮕﻪﺩﺍﺷﺘﻦ،ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ.ﺭﻫﺎ...
ﯾﻌﻨﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺷﺪ،ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ میخوﺍﻫﺪ،ﻧﻪ ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ میخوﺍﻫﯿﻢ.ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻟﺬﺕِ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺭﺍﻧﭽﺸﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ،ﻣﻌﺸﻮﻕ ﻭﺍﻗﻌﯽ،ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﺑﻌﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ.ﭼﻮﻥﻋﺎﺷﻖ ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻤﺎﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﯾﻢ.ﻣﺎ ﺁﺩمها ﺳﻬﻢ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻫﻢ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺣﺲ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﯽﻣﺎﻥ میکنیم ﻭﺣﺲ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻤﻠﮑﻤﺎﻥ.ﻣﺎ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺳﻨﺪ ﺑﺰﻧﯿﻢ،ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ."ﺁﻧﺖ"ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺭﻣﺎﻥ"ﺟﺎﻥ ﺷﯿﻔﺘﻪ"ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ میگوﯾﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﯽﺟﺴﻤﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﮐﻨﯽ،ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﮐﺸﻢ ﭼﻪ میکنی
چت با نویسنده
