شهرستان شهریار، شهرستانی است در غرب استان تهران. مرکز آن شهر شهریار است که قبلا علیشاه عوض گفته میشد.
اینک شهرستان شهریار متشکل از یک بخش، ۷ شهر، ا دهستان، ۳۹ روستای دارای سکنه به شرح ذیل است.
شهرها عبارتند از؛ ۱-شهریار ۲-اندیشه ۳-باغستان ۴-فردوسیه ۵-وحیدیه ۶-صباشهر ۷-شاهدشهر
۱) دهستان رزکان شامل ۱۱ روستا: ۱-اسدآباد ۲-اسکمان ۳-الورد ۴-دهشاد بالا* قلعه دهشاد ۵-دهشاد پایین ۶-دینارآباد ۷-رزکان ۸-رضی آباد بالا ۹-رضی آباد پایین ۱۰-قره تپه ۱۱-محمدآباد
۲) دهستان حصارزیرک شامل ۸ روستا: ۱-حصارزیرک ۲-رازمره ۳-رامین ۴-وسطر ۵-یوسف آباد صیرفی ۶-ابراهیمآباد ۷-کردزار ۸-نصرت آباد
۳) دهستان قائم آباد شامل ۱ روستا: ۱-محمودآباد خلج آباد
۴) دهستان سعیدآباد شامل ۴ روستا: ۱-سعیدآباد ۲-مهدیه ۳-بادامک ۴-ورامینک
۵) دهستان مویز شامل ۲ روستا: ۱-قلعه بهاء و باباسلمان
۶) دهستان جوقین شامل ۱۳ روستا: ۱-بکه ۲-اصیلآباد ۳-ترپاقتپه ۴-رنگرز (شهریار) ۵-حصارساتی ۶-سقرچین ۷-قجر ۸-قجرآباد ۹-فرارت ۱۰-قشلاق مهرچین ۱۱-قلعه نو ۱۲-کردامیر ۱۳-یبارک
جمعیت شهرستان شهریار تا پایان سال ۱۳۸۸ با جمعیتی بالغ بر یک میلیون و سیصدهزار نفر شامل سه بخش ملارد، قدس و مرکزی بود که بر اساس مصوبه هیأت محترم وزیران بخشهای ملارد و قدس به شهرستانهای مستقل ارتقاء و از ابتدای سال ۱۳۸۹ شهرستان شهریار منفک گردید در حال حاضر این شهرستان با جمعیتی بالغ بر ۶۴۱۰۰۰ نفر شامل شهرهای شهریار، اندیشه، باغستان، فردوسیه، وحیدیه، صباشهر، شاهدشهر، ۶ دهستان و ۳۹ روستا میباشد.
شهرستان شهریار به عنوان یکی از سرریزهای جمعیتی شهر تهران عمل میکند و با معضل مهاجرت بیرویه و رشد بالای جمعیت روبروست. رشد ۸ درصدی جمعیت شهرستان به عنوان یک معضل اجتماعی مطرح است. طی سالهای ۷۵-۱۳۶۵ خورشیدی حدود ۳۰۰ هزار نفر مهاجر به شهرستان شهریار وارد شدهاند به همین دلیل مشاغل بومی این شهرستان گسترده و به عبارت دیگر مشاغل مهاجرتی هستند، اصلی ترین شغل و قدیمی ترین شغل مردم این شهرستان باغداری و در کنار آن کشاورزی است، باغهای سرسبز شهریار به دلیل خاک حاصلخیز این شهرستان از گذشته زبانزد مردم منطقه غرب استان تهران بوده است این شهرستان با سرریز شدن مهاجرین از سراسر ایران به یک شهرستان بسیار تاثیر گذار در امور اجتماعی و سیاسی مخصوصا در استان تهران تبدیل شده است، از سایر مشاغل این شهرستان، پرورش دام و دامداری در نقاطی از این شهرستان بخصوص در مناطقی همچون باغستان است.[۳]
